کتاب نخوانید !
بسم الله
شاید چیزی که کمتر در این دوره برایمان اهمیت دارد همین کتاب خواندن است .
همه کس در همه جا توصیه به کتاب و کتاب خواندن می کند.
در کتاب مدارس ابتدایی مان، کتاب خودش را معرفی می کند که من یار مهربانم!
در افتتاح هر ساله نمایشگاه کتاب، سخن مفصلی در باب فضل کتاب و کتاب خوانی ، رانده می شود.
اما من به جد عرض می کنم کتاب نخوانید!
یا اگر کتاب می خوانید، داستان و رمان و مجموعه مقالات نخوانید!
کتاب خوب که بخوانید، ناخودآگاه مجبور به تحسین ذوق و قریحه نویسنده می شوید .
سوالی ذهنتان را درگیر می کند که من چرا ننویسم؟!
و در این هنگام است که ذهنتان شروع می کند به تراوش!
وبلاگی باز می کنید تا مطالبتان را باز نشر دهید .
از نوشته خودتان ذوق می کنید و می روید سراغ نوشته بعدی . این بار بهتر از بار قبل!
به خودتان می آیید و می بینید چند سال است صاحب وبلاگ هستید و تقریبا هر ماه نوشته اید!
مشغله های زندگی شما را از نوشتن باز می دارد. تمام تلاش خود را می کنید تا ذهنتان متمرکز شود روی نوشتن . نمی شود!
مدتی نوشتن و وبلاگ را رها می کنید .
بعد از مدتی غده نوشتن بدنتان شروع به ترشح می کند!
احساس می کنید می توانید به دوران قبل باز گردید .
یک دوره دو ، سه ماهه را پشت سر می گذارید.
و اینجا مرگ شماست!
نقطه صفر وجود!
احساس پوچی می کنید .
دستتان به قلم نمی رود!
تمام افکار پراکنده و مشوش خود را در اتاقی زندانی می کنید و شرایط را برای نوشتن ، مهیا!
ولی نمی توانید .
سعی می کنید
نمی توانید!
به زمین و زمان فحش می دهید که چرا ؟
چرا "من" ی که می تواتستم بنویسم ، حالا دیگر نمی توانم؟
دوستی سعی می کند امیدوارتان کند.
نمی تواند!
نامید می شوید .
افسردگی می گیرید
و می میرید .
کسی که می نوشته و حالا نمی نویسد، مرده! یقین بدانید!
-نمی ارزد برای خواندن یک کتاب، بمیری!
.............
پ.ن: اصلا مگر می شود نمایشگاه کتاب برگزار شود و آنجا نبود؟
اصلا مگر می توان توشه یک ساله کتاب خود را تامین نکرد؟
انتقال نمایشگاه کتاب، به دورترین نقطه شهر، شاید برای این بوده که فقط کتاب خوان ها بیایند برای کتاب، نه برای خوش گذرانی!
بسم الله
شاید چیزی که کمتر در این دوره برایمان اهمیت دارد همین کتاب خواندن است .
همه کس در همه جا توصیه به کتاب و کتاب خواندن می کند.
در کتاب مدارس ابتدایی مان، کتاب خودش را معرفی می کند که من یار مهربانم!
در افتتاح هر ساله نمایشگاه کتاب، سخن مفصلی در باب فضل کتاب و کتاب خوانی ، رانده می شود.
اما من به جد عرض می کنم کتاب نخوانید!
یا اگر کتاب می خوانید، داستان و رمان و مجموعه مقالات نخوانید!
کتاب خوب که بخوانید، ناخودآگاه مجبور به تحسین ذوق و قریحه نویسنده می شوید .
سوالی ذهنتان را درگیر می کند که من چرا ننویسم؟!
و در این هنگام است که ذهنتان شروع می کند به تراوش!
وبلاگی باز می کنید تا مطالبتان را باز نشر دهید .
از نوشته خودتان ذوق می کنید و می روید سراغ نوشته بعدی . این بار بهتر از بار قبل!
به خودتان می آیید و می بینید چند سال است صاحب وبلاگ هستید و تقریبا هر ماه نوشته اید!
مشغله های زندگی شما را از نوشتن باز می دارد. تمام تلاش خود را می کنید تا ذهنتان متمرکز شود روی نوشتن . نمی شود!
مدتی نوشتن و وبلاگ را رها می کنید .
بعد از مدتی غده نوشتن بدنتان شروع به ترشح می کند!
احساس می کنید می توانید به دوران قبل باز گردید .
یک دوره دو ، سه ماهه را پشت سر می گذارید.
و اینجا مرگ شماست!
نقطه صفر وجود!
احساس پوچی می کنید .
دستتان به قلم نمی رود!
تمام افکار پراکنده و مشوش خود را در اتاقی زندانی می کنید و شرایط را برای نوشتن ، مهیا!
ولی نمی توانید .
سعی می کنید
نمی توانید!
به زمین و زمان فحش می دهید که چرا ؟
چرا "من" ی که می تواتستم بنویسم ، حالا دیگر نمی توانم؟
دوستی سعی می کند امیدوارتان کند.
نمی تواند!
نامید می شوید .
افسردگی می گیرید
و می میرید .
کسی که می نوشته و حالا نمی نویسد، مرده! یقین بدانید!
-نمی ارزد برای خواندن یک کتاب، بمیری!
.............
پ.ن: اصلا مگر می شود نمایشگاه کتاب برگزار شود و آنجا نبود؟
اصلا مگر می توان توشه یک ساله کتاب خود را تامین نکرد؟
انتقال نمایشگاه کتاب، به دورترین نقطه شهر، شاید برای این بوده که فقط کتاب خوان ها بیایند برای کتاب، نه برای خوش گذرانی!
