عیدوو سال نو!
بسم الله
حالا که چهار روز مانده است به رفتن این سال کوتاه و پرحادثه، خواستم پیش دستی کرده باشم و سال گذشته را مرور کنم!
همین چند روز پیش بود انگار که برای آغاز سال 95 می نوشتم ...
سال نود و پنج خوب شروع نشد!
خانواده برای شروع سال نو خواب ماندند و تنها دقایقی قبل از سال تحویل مهیای تحویل سال شدیم!
به اقتضای سالی که نکوست از بهارش پیداست، انتظارش را داشتم که سال، سال خوبی نباشد!
بزرگترین حادثه ریلی ایران رخ داد!
حق بهداد سلیمی را در المپیک خوردند!
پلاسکو ریخت !
اقای رفسنجانی فوت شد
گورخوابان پیدا شدند
پرسمولیس دربی را باخت و ...
برای یک سال کوتاه که کوتاه تر از همه سال های قبل از خودش بود، این همه حادثه تحمل ناپذیر بود
اما اتفاقاتی در این سال تلخی این حوادث را در کامم شیرین کردند!
شیخ کمالیان !
به یاد ماندنی ترین مشهد زندگی ام!
رفقایی عزیز تر از جان که امسال افتخار آشناییشان را داشتم
بهترین اتفاق این سال یعنی به دنیا آمدن آی میچیگینی از جنس مهدیار
زندگی پر خنده ی سر کلاس های درس ...
و حالا می رویم که ترک کنیم این سال ملس را ...
و حالا می رویم برای کنکور
بی شک اگر نود و شش مهمترین سال زندگی ام نباشد، یکی از مهم ترین هایش است!
نود و ششی که می خواهم پر باشد از علیرضا ها و محسن ها و محمدعلی ها
و خالی از پلاسکو ها!
.....
پ.ن: کلیشه ی قشنگیست این طلب حلالیت انتهای سال. حلال کنید
پ.ن: نتوانستم دوام بیاورم و متنی بنویسم که خالی از کنکور باشد! به بزرگواری خودتان ببخشید
